Şiâr

16:58 Ferdi Bahisler 0 Comments

ıslık çalan rüzgar
ve penceremden
bir türlü alıp götüremediği
demirbaş terliklerim,
artık beni güldürmeyen
gülüşlerim,
sırt çevirdiğim eskimiş
geçmişim,
olurken bir iç çekiş
yeryüzünün
tavanına astığınız
yıldızların ışığında,
birikirken çapaklarım;
düşümde bile,
adım gibi bilirim;
varsın sabahına
kapıma vuracak yağmur
damla damla
ıslatıp yüzümü,
uyandırsın beni.
bahsi saçmadır;
siz akacak derken
yanaklarından,
dokunmaz
ellerim,
gözlerim kurur
oracıkta.

kalmadı benim
oturup
halime yanacak
hiç vaktim.
sıcacık
güneşiniz
batmadan,
sözü geçen
verandadan
geçtim
biriktiremedim
bir parça bile
hasretlik.
ömür boyu
anlatmaya
doyamadığınız
koca yalnızlığı,
ben
bir başıma bitirdim.